اختلال شخصیت ضد اجتماعی
اختلال شخصیت ضد اجتماعی، یا که گاهی با نام سایکوپاتی (اصطلاحی دقیق تر) شناخته میشود، یکی از انواع اختلالات شخصیت است که بر نحوه تفکر، احساس و رفتار فرد تأثیر میگذارد و میتواند به روابط اجتماعی و حرفهای فرد آسیب برساند. این اختلال معمولاً با الگویی از رفتارهای بیمسئولیتی، تکانشی و اغلب مجرمانه مشخص میشود.
علائم اختلال شخصیت ضداجتماعی میتواند شامل تجاوز به حقوق دیگران، فریبکاری، بیاحترامی، تکانشی بودن، خشونت، نداشتن پشیمانی یا عذاب وجدان و ناتوانی در پذیرش مسئولیت برای اعمال خود باشد. این علائم معمولاً در دوران نوجوانی شروع شده و در بزرگسالی ادامه مییابند. تقریبا اکثر افراد با تشخیص اختلال شخصیت ضداجتماعی، درگیر انحرافات جنسی نیز می باشند و در سطح شدید این اختلال (مثل قاتلان زنجیره ای) رفتارهای مخرب و نابودکننده مثل قتل، عموما با انحراف جنسی گره خورده است.
درمان اختلال شخصیت ضد اجتماعی میتواند چالشبرانگیز باشد، زیرا افراد مبتلا اغلب از درمانها استقبال نمیکنند و ممکن است به داروها یا رواندرمانی پاسخ ندهند. با این حال، رواندرمانی، بهویژه درمانهای تحلیلی، میتواند به افراد کمک کند تا رفتارهای مخرب خود را شناسایی و تغییر دهند. همچنین، در برخی موارد، داروهایی برای کنترل علائم خاص مانند اضطراب یا افسردگی که ممکن است همراه با اختلال شخصیت ضداجتماعی باشند، تجویز میشود.
مطالب مرتبط : سلامت مغز
طبق نظریه های روان شناختی، علت اختلال شخصیت ضد اجتماعی، بدرفتاری، آزارگری و بی توجهی زیاد والدین نسبت به کودک و نیازهای کودک در طول دوران رشد می باشد و علایم فرد معمولا خود را در همان کودکی می تواند نشان دهد، مثل پرخاشگری های زیاد، خرابکاری، اذیت و آزار دیگران بدون احساس پشیمانی، اذیت و آزار حیوانات. در واقع همان رفتاری که والدین و مراقبان با کودک داشته اند، اکنون کودک با دیگران دارد، با این امید که این بار بتواند بر آسیب های دوران کودکی غلبه کند.
مهم است که افرادی که نشانههای اختلال شخصیت ضداجتماعی را در خود مشاهده میکنند یا در اطرافیان خود میبینند، به دنبال کمک حرفهای باشند. مشاوره و درمان توسط متخصصان مجرب میتواند به بهبود عملکرد فردی و اجتماعی کمک کند و از پیامدهای منفی اختلال بر زندگی فرد و دیگران بکاهد. اگر شما یا کسی که میشناسید نیاز به کمک دارد، توصیه میشود که با یک روانپزشک یا روانشناس مشورت کنید تا بتوانید بهترین مسیر درمانی را پیش بگیرید. البته در موارد شدید این اختلال، احتمال مشکلات ژنتیکی و نورولوژیک بسیار محتمل است و امکان درمان بشدت کم می شود.