کلام ما چه تاثیری بر کودکان دارد؟
مهم ترین نقش والدین، مخصوصا در سال های اولیه، تربیت و رشد کودک است و بخش زیادی از آن در محیط خانه انجام می گیرد. ما هستیم که مشخص می کنیم فرزند ما تا چه اندازه خودش را باور داشته باشد. متاسفانه برخی از والدین کودکان خود را با القاب مسخره و توهین آمیز خطاب می کنند. ممکن است این رفتار در عصبانیت باشد یا والدین احساس کنند که اگر احساس راحتی بیشتری با فرزندانشان داشته باشند در تربیت آن ها موفق تر بوده اند. در صورتی که این تئوری کاملا اشتباه است. زمانی که والدین کودک را با القاب مسخره یا توهین آمیز خطاب می کنند، آسیب روانی شدیدی برای کودک ایجاد می شود، آسیبی که به چشم دیده نمی شود، زخمی که درمان نمی شود و در نهایت، سال های آینده گریبان گیر والدین و کودک می شود. القاب تحقیر آمیز و انتقاد بیجا باعث می شود که هویت کودک به اشتباه شکل بگیرد. علاوه بر آن رفتار نادرست والدین این مجوز را برای دیگران صادر می کند که هرطور دوست دارند با کودک رفتار کنند. فرض کنید که فرزند خود را در هنگام عصبانیت تنبل، ترسو، بی عقل و یا … خطاب می کنید. بعد از مدتی کودک در محیطی قرار گرفته است که همه ی افراد او را تنبل صدا می زنند. پس کودک خود را در نقش یک دختر یا پسر تنبل، ترسو و بی عقل می پذیرد و متناسب با هویتی که از خودش شناخته رفتار می کند. همان طور که یک جمله مثبت تاثیر بسزایی دارد و می تواند مسیر رشدی کودک را متحول کند، تحقیر کودک توسط اطرافیان، بخصوص اگر به صورت پیوسته یا حتی مقطعی باشد، می تواند مسیر زندگی او را به سمت نابودی و شکست هدایت کند.
مطالب مرتبط : مطالعه و یادگیری موثر
والدین باید دقت زیادی در شوخی کردن با فرزندان خود داشته باشند. شوخی ها نباید یک طرفه باشد. یعنی اگر والد حق شوخی با فرزند را دارد باید این ارتباط دو طرفه باشد تا فرزند متوجه مفهوم شوخی باشد. نه این که زمانی که فرزند با او شوخی می کند او را توبیخ و سرزنش کند «که من پدر تو هستم یا من مادر تو هستم و تو حق نداری با من این طور صحبت کنی». رفتار والدین تفاوت شوخی و تمسخر را به کودک آموزش می دهد.
شوخی ها نباید به صورت حمله به شخصیت، ظاهر و ارزش کودک باشد چرا که باعث می شود که کودک تصویر ذهنی غلط و زشتی از خودش داشته باشد و به مرور تمام اعتماد به نفس خود را از دست می دهد.
به خاطر داشته باشیم که کودکان، شبانه روز، از ما الگو برداری می کنند. پس هر رفتاری را که در فرزندان خود می بینیم و نسبت به آن معترض هستیم، ریشه اش را در خودمان جستجو کنیم و برای بر طرف شدن آن رفتار، همراهشان باشیم.